Wat een dag!

Donderdag 27-10-2011

Wat een dag vandaag. We zouden vanochtend samen met de fotografen Chromolaena (weet je nog, dat is de plant waarvan ik de naam niet meer wist) gaan verwijderen maar door de regen vannacht was alles zo nat geworden dat ze het niet aandurfden om ons op een natte helling met pikhouwelen te laten “spelen”, derhalve ging de hele actie niet door. Ken je dat, zit je daar met je goede gedrag om 6 uur… Tijd voor onze to-do-list dus of, als je nog heel erg moe was, tijd om wat slaap in te halen. IK heb nog even wat gewerkt aan het Montly Conservation Report en wat fact sheets en ben daarna naar kantoor gegaan om alle gulle giften, meest schoolmateriaal, uit te sorteren.

Om 08.45 uur ging de telefoon; de jongens gaan gedart en naar de boma (ren) gebracht worden!! Gistermiddag terwijl we op gamedrive waren kwam de melding binnen dat de North Boys, u allen inmiddels bekend als Night en Nile, wederom een buffel hadden gedood. Dat zijn kostbare dieren en het was zeker niet de eerste keer... Ik had al verteld dat er op het moment een probleem is met het leeuwenbestand en, voor ons heel snel maar voor het management hopelijk weloverwogen, is de beslissing gemaakt deze jongens te verkopen of te ruilen voor een of twee andere volwassen mannetjes. Zij zijn ook de reden dat de andere jongens, Spot en Scar, over het wildrooster springen naar de verkeerde kant van de omheining met alle problemen van dien, paren met hun halfzus maar buiten dat, er moet gewoon nieuw DNA komen om de leeuwenpopulatie gezond te houden.

Wij mochten niet bij het darten zijn, leeuwen in het nauw kunnen rara spongen maken, maar wel wachten bij de boma om te zien hoe ze werden uitgeladen. Daar sta je dan te kijken hoe deze machtige en krachtige dieren volkomen weerloos en slap aankomen in een truck. En wat zijn ze groot… We besloten samen met de dierenarts te wachten tot ze weer wakker zouden worden, op dat moment niet beseffend dat het meer dan 3 uur zou duren voordat ze ook maar een beetje wakker waren en de verdoving zou maken dat ze nog zeker 3 dagen dizzy en groggy zijn maar we konden niet meer weg. Nile was tijdens zijn pogingen weg te lopen, op zoek naar zijn broer, gevaarlijk dicht bij een diepe waterbak terecht gekomen en we moesten zeker zijn dat hij er niet in zou vallen en verdrinken. Van het geluid van de auto zou hij kunnen schrikken dus we bleven gedwongen staan. Op zeker moment heb ik heb mijn camera weggelegd en besloot niet meer te filmen of te fotograferen. Opeens voel je je een toeschouwer bij bv een verkeersongeval, niet op je plaats, bijna gênant toe te kijken hoe ze weer proberen te zien en te ruiken, proberen op te staan maar niet kunnen met in je achterhoofd het besef dat dit de laatste keer is dat je ze ziet... Uiteindelijk kon Nile weer tot bij Night komen en wijn we stilletjes (zover dat kan met 2 Landrovers) vertrokken.

Gisteravond kwam de wildlife manager nog even langs en vertelde dat de jongens misschien naar Tembe Elephant Park, hier niet ver vandaan, kunnen en Thanda daar een volwassen mannetje voor terug krijgt. Laten we hopen dat ze in ieder geval geplaatst kunnen worden in een game reserve waar ze niet bejaagd worden, dat is gelukkig zeker het uitgangspunt van Thanda. Het nieuwe mannetje heeft vermoedelijk tot gevolg dat de welpen die hier momenteel leven het niet zullen overleven, hij zal ze doodbijten om de dames weer loops te krijgen. En zo voelt het ineens niet meer als een sprookje om hier te zijn en komt het weer, mistig en regen, heel erg overeen met hoe ik me nu voel….