Fundraising Trek

Van zaterdag 7 september t/m vrijdag 13 september

Hulptroepen: Rachel, Ernst, Collin, Doreen en Adolf
Team: Leanne, Joke, Hazel, Betsy, Jane, Mary, Talia, Ginny & Babs
Gidsen: Hendrick en Clive

Zondag 8 september;
Vandaag is de eerste echte dag van de trek. Gisteren zijn we tegen 10 uur opgehaald bij Villa Wiese in Swakopmund door Rachel, Collin en Clive. Alle spullen ingeladen en op weg naar omgeving Brandberg, een rit van zo’n 4 uur (met tussenstop voor aanvulling benzine en een broodje op de picknickplaats). Net voor we aankomen op het eerste kamp meet de auto een buitentemperatuur van 41,5 graden, is dat niet lekker :-)?!

Omdat we best laat waren met kamp maken zijn we enkel een klein stukje gaan lopen, twee uur gaan we op pad om iedereen even te laten voelen of de rugzak juist is gepakt, hoeveel liter water kun je dragen, zijn de riemen van goede en gelijke lengte enz.. We vinden een aantal lege eierschalen van de struisvogel, niet van dit jaar maar van vorig jaar, onwijs groot en knetterhard.

Vandaag en morgen lopen we door leeuw en neushoornterrein dus tijdens de eerste stop krijgen we instructies wat te doen in het geval dat. We leren een aantal handsignalen en Hendrick verteld dat het voor kan komen dat we onze rugzakken moeten opofferen als we worden aangevallen door een neushoorn, omdat deze altijd een bewegend voorwerp zal volgen, dus rugzak naar hem toegooien en heel stil blijven staan of op de grond gaan liggen.. Gezien vandaag; een steenbok, een gekko, twee zebra’s, een horned adder en een kleine zandslang. Het was best pittig vandaag, met name vanochtend behoorlijk eind los dieper zand dus flink klunnen.. Het was heel warm maar voor ons gevoel niet de temperatuur van gisteren gelukkig..

Maandag 9 september 2013;
Vannacht voor het eerst buiten geslapen. Helaas niet in het wilde weg want ze hebben ons matrassen gegeven ipv bedrolls dus we lagen vlak bij het vuur op een groot zeil allemaal bij elkaar. Enfin, vanochtend werden we wakker in een behoorlijk nat slaapgerei, schijnbaar was er gedurende de nacht een zwaar mistfront voorbij gekomen ... Om 6 uur opgestaan om alles weer in te pakken, ook al was het nog nat, gevolgd door ontbijt. Om 8.30 uur weer iedereen gepakt en gezakt (met vooral water) en na wat opwarmoefeningen door Hendrick (erg grappig!) weer op pad.

Als snel kwamen we een grote groep bergzebra’s (Hartmann) tegen, 29 stuks. Het verschil tussen deze en de meer voorkomende Burchell zebra is dat de Hartmann geen bruine schaduwstrepen heeft en een hangende nekflap. Werkelijk prachtig om deze dieren in de vrije natuur te zien lopen, in hun eigen habitat. Wij kijken vol verwondering naar hen maar omgekeerd doen zij hetzelfde, wat zijn dat? Brengen ze gevaar, moeten we vluchten of kunnen we rustig water gaan drinken…? Het duurt best lang voordat ze zich realiseren dat er niets aan de hand is en ze gerust hun gang kunnen gaan maar omdat we toch echt hun richting opgaan besluiten ze alsnog in vol galop te vluchten. Wat een mooie echo geeft dat van hun hoeven op de stenen. Later waren ook een aantal (5) Gemsbok en 4 springbok van de partij, ook zagen we weer een steenbokje.

De ondergrond waarop we lopen vandaag is een stuk beter begaanbaar dan gisteren, slechts een beperkt stuk los rood zand. In de ochtend hebben we een heel behoorlijk stuk afgelegd, gelukkig maar want al tegen 9 uur was het behoorlijk warm geworden. Na anderhalf uur even een kwartiertje rust om de schouders bij te laten komen van al dat zware water en “to kill some snakes” (bushtalk voor een sanitaire stop) en dan weer verder.

Heel vervelend dat vandaag de GPS van Rachel kuren vertoond en ze dus niet de afgesproken locatie van de rustplaats kunnen vinden. Tegen 12 uur, de tijd dat we eigenlijk op het middagkamp aan moesten komen, een extra lange rust voor ons omdat Hendrick terug moet lopen om te kijken of ze niet op een verkeerde plek kamp hebben gemaakt.. Bleek na een half uur wachten dat ze net pas aan komen rijden... compleet verkeerd gereden door de GPS. Dan maar improviseren en na 500 meter op een relatief vlak stuk kamp opzetten.

Na de lunch en een klein schoonheidsslaapje weer verder, eerst door ruig terrein en daarna over een grote, platte hete vlakte. Na een uur zien we de verzorgploeg voorbij komen, Rachel vraagt over de radio of ze de goede kant opgaan dus Hendrick geeft nog wat aanwijzingen. Na een klein uurtje zijn we weer toe aan een korte stop en tot onze verbazing komen ze nu weer voorbij rijden.. Clive gaat erop af om ze weg te wijzen en al na een minuut of 40 zijn ook wij op site. Het kamp moet ook nu grotendeels nog worden opgebouwd. De tocht van vandaag was goed te doen, niet al te heftig. De mannen gaan zo even naar de rivier om te checken of de woestijnleeuwen (ja ook die bestaan!) verse sporen hebben achtergelaten want dan moet er vannacht wacht gehouden worden met een groot vuur. We zullen dan om de beurt wacht houden bij een groot vuur samen met een van de mannen.

Dinsdag 10 september 2013;
Vandaag is de krater aan de beurt, en had ik de beschrijving van deze trek beter gelezen dan had ik geweten dat het heel zwaar zou worden maar ach, dat heb ik niet gedaan en misschien maar goed ook want aan de verhalen van Hazel te horen die deze tocht al twee keer eerder heeft gedaan...

Vannacht was het lekker slapen want niet te koud of te vochtig. Toch ben ik echt heel vaak wakker geweest, rond het vuur tijdens het ontbijt hoor ik dat ik niet de enige ben geweest, en als het licht wordt zien we dat het goed bewolkt is (duurt uiteindelijk tot 11 uur), dus dat moet deze dag enigszins dragelijker maken qua warmte. We staan vroeg op want het wordt een lange dag. Dus om half 6 uit bed, aankleden en na het ontbijt vertrekken om 6.40 uur. Al snel komen we op zwaar terrein, het is een en al rotsen, grote stenen, kleine stenen, ronde stenen…. Hoge wanden waardoor het uitzicht beperkt is maar wat mooi en speciaal om hier te zijn.

Het EHRA team is zeer voorzichtig en bezorgd omdat het verzorgteam met geen mogelijkheid bij ons kan komen eenmaal in de krater indien we geen water meer hebben of iemand gewond raakt. Dus nog net voor we de krater in verdwijnen staat daar de auto om ons nog even bij te tanken, te voorzien van sinaasappelpartjes en extra snacks en een peptalk. Clive draagt 11 liter water extra met zich mee in zijn rugzak…

Doordat het weer niet al te heet is slagen we er in om zonder kleerscheuren en zonder tekorten op de top van de krater (726mtr) te komen tegen een uur of 1. Vanaf de top zien we in de verte het tussenkamp, we melden ons per radio en als antwoord horen we over de radio “Fly me to the moon” van Frank Sinatra. Wat een fantastisch kippenvelmoment!!

Na een korte rust en wat groepsfoto’s gaan we op weg naar beneden, wat echt niet meevalt, ik krijg zelfs op zeker moment een beetje een hekel aan al die stenen ;-) maar we moeten door, verder en verder en… Twee uur later zijn we dan eindelijk op het tussenkamp, wat een opluchting want wat een pijn in de pootjes en angst voor opgelopen blaren. Snel de schoenen uit en gelukkig niets ernstigs, slechts een piepklein blaartje op mijn rechtervoet. Geen slaapje vandaag na de lunch maar weer op pad na drie kwartier, voor nog een wandeling van een uur schat ik in.. We hebben het allemaal gehaald, helemaal top!!

Woensdag 11 september 2013;
Vandaag kunnen we weer uitslapen want we vertrekken pas om 7.40 uur, Doreen maakt voor ons een lekker gebakken eitje met toast en verse koffie. Ook vandaag is het terrein behoorlijk rotsachtig of eigenlijk moet ik zeggen vol met lossen stenen in allerlei formaten en daar kan ik nu niet echt opgewonden van raken, was echt toe aan een makkelijk dagje.. Enfin, ik heb weinig keus dus ik ga door, de ene voet voor de ander. Tussen al die vervelende stenen liggen ook hele mooie kristalen dus ik moet/ wil ook nog eens om de zoveel meter bukken om een steen te bekijken en te besluiten deze mee te nemen of weer los te laten… De mooiste en grootste kristal die ik vind heb ik uitgekozen om aan mijn broer te geven en de rest van de ochtend houdt ik 'm in mijn open hand om ‘m te vullen met de krachtige energie die hier rondwaart alsook met de warmte en kracht van de zon zodat hij in staat zal zijn volgend jaar ook naar Namibië te komen samen met zijn vrouw.

Bert, zodra we elkaar zien is ie de jouwe!

Donderdag 12 september 2013;
Het is weer een vroege start vandaag want het is moeilijk voor het ondersteunende team om na de lunch op de uiteindelijke plek van het nachtkamp te komen, ivm de vele bergketens moeten ze nogal omrijden. De meeste van de 20 km moeten daarom ’s ochtends al worden afgelegd.

Om 20.20 uur gingen we gisteravond naar bed, het was weer een koude winderige avond. Toen ik vannacht om 2 uur wakker werd voor een broodnodige plaspauze was de wind gaan liggen en dus droeg ik veel te veel kleding. Eerst maar eens twee fleece uit en ipod aan want van slapen kwam niet veel meer na deze onderneming. Begint het me daar ineens mistig te worden,nee niet gewoon maar met behoorlijke druppels waardoor het eigenlijk voelde alsof het motregende.. Overigens best lekker in de slaapzak met die druppeltjes op je gezicht. Wel weer jammer dat de slaapzak en deken weer drijfnat worden en, zo ontdek ik als ik om half 6 wakker wordt, ook mijn fleece die per ongeluk naast mijn matras is gevallen.. Gedurende de nacht hoor ik in de verte een hyena huilen.

Vandaag maken we een werkelijk prachtige wandeling (ik weet, deze woorden heb ik inmiddels al zo vaak gebruikt dat het bijna saai wordt. Maar geloof me als ik zeg, het zijn slechts woorden, ik kan met geen mogelijkheid beschrijven hoe het voelt om hier te zijn en te zien wat ik zie.. Ook de foto’s zullen niet het beeld laten zien dat wij hebben gezien. Er is slechts één oplossong, kom zelf kijken.)!

Omdat het vanochtend zo mistig was zijn we opgegeven moment de verkeerde rivierbedding ingelopen en kwamen we niet op de bedachte locatie voor de lunch… De GPS geeft wel de richting aan maar niet of je in de juiste rivierbedding loopt en dus waren we een bergkam en rivierbedding abuis. Contact per radio is daar ook niet mogelijk ivm al het gesteente om ons heen. Plan de campagne van de gidsen na het bekijken van de kaart; we gaan deze kam over en dan moeten we er zijn.. Na een korte instructie gaan we op pad, klimmen en weer afdalen dat met name door de jongeren (en ja, daar hoor ik zelf ook bij :-)) gezien wordt als een leuke afwisseling en lekker spannend om te doen. Gelukkig was deze kam niet zo hoog dus na enige tijd, geen idee hoelang want tijd en datum zijn ver van mij, de gebruikte data en tijd is allemaal geproduceerd op navraag.., komen we ongedeerd beneden aan. Ik ga even rustig staan bijkomen en kijk op de grond en roep tot ieders verbazing; hier zijn we al geweest want ik herken deze tor… Er lag een dode tor die ik eerder had staan bekijken omdat het er nogal apart uitzag, maar de groep schoot ontzettend in de lach, zo van; die is gek! Tot Hendrick zegt; ze heeft gelijk, we zijn hier inderdaad al geweest en dus we zitten niet goed, we moeten nog een bergtop over… Dus weer de stoute schoenen aan en daar gaan we, over een veel hogere kam deze keer. Maar ook dat overleven we en door de rivierbedding lopend en na een flink aantal bochten stuiten we dan toch op het middagkamp.

Na de lunch vervolgen we voor nog een laatste spurt naar het avondkamp en als we bijna bij het kamp zijn komt er ineens een gemsbok om de hoek, recht op ons afgerend. Hoewel Hendrick het dier aan ziet komen en ons maant allemaal stil te staan en geen geluid te maken schrikt het dier zich helemaal rot en draait snel om, om even later weer in paniek terug te rennen omdat hij ons avondkamp tegen komt.. Draait weer om en rent dan gelukkig een andere, tevens droog staande tak van de rivier in en is weer vrij van angst en gevaar. Het was zo zielig om hem in paniek te zien rondrennen..

Het avondkamp is op een sprookjesachtige locatie met een grote rotspartij achter ons waar vanaf een groot aantal de zonsondergang gaat bekijken met een lekkere neut en een fototoestel in de hand. Omdat het nogal hard waait kies ik er voor om lekker bij het kampvuur aan mijn blogteksten te werken. ’s avonds op het kampvuur wordt ons diner bereidt en wat eten we…? Inderdaad, gemsbok steak. Sorry, het was niet mijn idee!

Vrijdag 13 september 2013;
Vannacht niet echt top geslapen, we lagen met ons hoofd maar een meter of vijf van een nog behoorlijk smeulend vuur met zo nu en dan een behoorlijke rookontwikkeling onze richting op. Daarnaast lag aan mijn ene kant een dame, ik noem geen namen, vrolijk als een biggetje luid te knorren en aan mijn ander kant lag Hendrick een flink aantal bomen om te zagen. En dan heb ik het nog niet over het gesnurk in de rest van mijn nabije omgeving.. Jemig waar komt dat vandaan, het lijkt wel een besmettelijke ziekte, steeds meer mensen zijn aan de snurk! Komt waarschijnlijk doordat iedereen steeds vermoeider raakt maar ook omdat een aantal mensen inmiddels goed verkouden is. Enfin, ik lig daar weer wakker te wezen met dus weer die muziek op mijn oren, want anders gaan er doden vallen, maar met gelukkig wel een prachtige heldere sterrenhemel boven me dus morgen wordt een mooie (warme) dag.

Het was een speciale avond gisteravond dus we mogen na aankomst koffie of thee maken (niet altijd mogelijk s ‘avonds i.v.m. beschikbaarheid water) en Rachel maakt popcorn op het open vuur. We hadden de laatste lange wandeling van de trek achter de rug dus na het eten kregen we uit handen van Hendrick en Clive allemaal een deelnamecertificaat, EHRA embleem, T-shirt en een klein houten olifantje als aandenken aan deze prachtige beleving. Echt superleuk want totaal niet verwacht! Daarna gaf Dr. Betsy Fox een presentatie van het PEACE project, het project waaraan Joke en ik € 1000,- extra hebben kunnen doneren ivm de goede verkoop van onze EHRA wijnen. We krijgen o.a. les in wat de lievelingskostjes van de olifanten hier zijn, hoe je kunt ziet in welke staat van opwinding de olifant is (blij, ongerust, boos) en hoe je kunt zien of het een koe of een stier is. Daarna is het tijd voor marshmallows en een lekkere slok om vervolgens pas tegen 10 uur ons bedje op te zoeken. Foei , das veel te laat :-)!

Vandaag, onze laatste dag, hoeven we slechts een afstand van 13 km af te leggen. Onderweg gaan we ook nog langs bij de “ Save the Rhino” stichting die langs de Ugab rivier een permanent kamp heeft met een klein voorlichtingshalletje en een nog kleinere kadoshop.

’s Morgens bij onze eerste meters blijken er veel verse voetsporen te zijn van hyena’s en jakhalzen dus gedurende de nacht is er een feestje geweest waar wij niets van hebben gemerkt. Tegen half 11 zien we in de verte de eindstreep en we zijn er aan toe, je krijgt bijna de neiging om te gaan rennen… Rachel, Ernst, Doreen en Adolf staan ons op de finishlijn op te wachten met een touw over de weg en.. champagne!!! We omhelzen, feliciteren en bedanken elkaar voor deze fantastische ervaring waarbij weer wat tranen vloeien en drinken tevreden de champagne vergezeld van wat lekkere snacks. We trekken allemaal ons EHRA shirt aan en maken wat groepsfoto’s en dan dient de werkelijkheid zich aan; de trek is voorbij en het is tijd terug te gaan naar de beschaving, de bewoonde wereld. Om de overgang wat te verzachten zullen we onderweg stoppen op het strand van Skeleton Coast en daar een laatste picknick houden.

We spreken af om ’s avonds samen te dineren aan het strand in een goed restaurant waar met name verse vis en oesters worden geserveerd. Lijkt me een uitstekend plan!