Eigen huis en tuin

Dinsdagavond 25-10-2011

Ik heb nog helemaal niets verteld of laten zien van de plek dat ik (lucky me) vier weken mijn thuis heb mogen noemen. Gek genoeg voelde het ook echt zo tijdens een heerlijk (wel erg warm) weekend in St. Lucia. Hippo ’s en croc’s zijn fantastische dieren, helaas ging het whale watchen niet door i.v.m. de te harde wind, (zat ik daar met twee pillen in m’n lijf tegen zeeziekte!) maar op zondag dachten we allemaal, kunnen we nu alsjeblieft weer terug naar “huis”? We missen ons eigen plekje met onze eigen dieren!!

De plek waar ik verblijf heet Intibane Training Centre dat gevestigd is in het Private Game reserve Thanda (liefde in Zulu)in Mkhuze. Kwazulu-Natal. We verblijven in 2-persoonscabins (hoewel, ik heel gelukkig ben dat ik een huisje voor mij alleen kon krijgen dus ik heb slechts de eerste week met iemand anders een huisje gedeeld. Toch wel heerlijk om een plek te hebben waar je je even terug kunt trekken en je eigen ding kunt doen), het is een klein punthuisje bestaande uit een huiskamer met daarin twee bedden en een aparte doucheruimte met toilet. Ik was bang dat het wellicht wat te luxe zou zijn, tenminste om dat “back to basic” gevoel te hebben. Warm water, douche, toilet, zwembad, uitkijk op een waterhole waar je de dieren kunt zien drinken. Dus zonsop- en ondergang op je eigen waranda met uitkijk op…. Het moet niet gekker worden!

Nou dat valt allemaal reuze mee :)! Om te beginnen is er een groot tekort aan water (zeker in deze droge periode) dus het zwembadwater is gebruikt voor de toiletten. Water wordt gebracht door een tractor met een grote tank maar die is nog wel eens defect (of de pomp) dus vaker niet dan wel kun je een douche nemen. Het toilet doorspoelen, idem dito. Waterhole? Ja, er is een hole enkel ook daar geen water te vinden en de uitkijk is enkel vanaf het balkon in de grote dining area. Maar een geluk bij een ongeluk, die heb je zeer zeker niet nodig om dieren te zien! Voordat je naar bed gaat doe je er verstandig aan eerst in en onder je bed, alle hoeken en toiletruimte te kijken want het is heel goed mogelijk dat je bezoek hebt van een Python, Black Mambo, Spitting Cobra of enig ander slangensoort, de Black Widow (spinnensoort), schorpioenen, Vervet Monkey of andere insecten zijn ook zeer wel mogelijk. Maar een huisdier hebben we allemaal gemeen, de Gekko! Zeker niet gevaarlijk maar hier en daar wat lastig, het beestje poept namelijk heel wat af, in het ene huisje wat meer dan andere, dus is het iedere dag (en ook sommige nachten) een strijd tegen de Gekkopoepjes. Ik ga het niet uitspreken maar bij mij valt het allemaal erg……

Wat maakt deze plek dan zo fantastisch en uniek? Waarom willen we hier zo graag zijn? Het is de locatie, midden in een game-reserve met prachtige dieren en natuur. Het uitzicht; iedere dag lopen er Warthogs, Inpala, WildeBeast ed. in mijn tuin (en als ik verder het terrein op loop of naar boven ga met uitzicht op deze mooie omgeving). De mensen; de manager van dit project, Natascha, de coördinators Martijn en Cindy. Anton onze gids, die ons laat delen in zijn passie, geduldig zijn kennis over planten en dieren met ons deelt, ons voortdurend voor de gek houdt en van wie ik heb gewonnen tijdens de “ Inpalapoospittingcontest” (en ja, dat is precies wat het zegt, Inpalapoepje in de mond en dan kijken wie hem het verst weg kan tuffen), de dames die voor ons koken. De stilte, de rust en het onthaasten, alle vogels in de meest prachtige kleuren met hun mooie liederen, de bevolking die altijd lacht, het niet af te hoeven sluiten van je deur, die fantastische game drive’s ook al vinden we niet altijd waar we naar op zoek zijn. Het is het totaalplaatje en wat ga ik dit straks missen. Ik voel de afgelopen dagen al zo nu en dan een brok in mijn keel..
Genoeg hierover, nu even wat plaatjes!!

Overigens, toen ik vanmiddag na de lunch met twee van mijn collega researchers op slangen snuffel ging binnen onze omheining (zomaar een rondje wandelen is er hier, zul je begrijpen, niet bij) stuitten we, op nog geen 10 meter van de fence, op Night, Niles en Savannah. Oei, dat was wel even schrikken, niet rennen en achterstevoren teruglopen, gelukkig waren we dat niet vergeten. En ja er is een omheining (van nog geen 1,2 meter hoog) met stroom maar we weten inmiddels dat dat de leeuwen niet echt afschrikt dus maar even van een afstandje gekeken totdat ze weer vertrokken. Doet je ineens weer beseffen waarom je altijd alert en op de paden moet blijven, ’s avonds met een zaklamp moet lopen en het liefst niet alleen.